insan durup da şey demek istiyor: ben seni anlıyorum.

sonra bunu söylerken akan gözyaşlarını silmek istiyor. kafasını sağa çevirdiği an annesini bulmak istiyor. “ben sana güveniyorum. sen her şeyi yaparsın” diyen annesine sarılmak istiyor. ama bunların hiçbiri yok tabi ki. ben giderim, sevgili ev arkadaşıma ağlarım. ama o bir insan değil, beni anlamaz. o bir hayvan. bana sadece bakar. ben de giderim wild beasts açarım o zaman.

hiçbir şey yapamayacakmışım, dağılan aklımı toparlayamayacakmışım, ellerimi bir daha koruyamayacakmışım. ben herkesten geride kalacakmışım. hep aynı döngüyü tekrar tekrar okuyacakmışım. aynı kitapta aynı sayfaları ezberlicekmişim. bir adım ilerleyemicekmişim gibi geliyor.

belki de
bir ölürüm ki adeta hakikaten olurum.