hayatım boyunca mutsuz olmakla sorunum yok.

mutsuzluğu boynumda taşıdığım bir nefes gibi aldım.

hayatın gelişini böyle buyur ettim evime.

yemek vaktiydi, bir pazar günü, sofrayı kurdum.

ağırlaşan her adımda daha da farkına vardım

mutluluk diye bir şey olamazdı benim için.

bu yüzden iki elin parmağı yaşımdan beri

dualarımda, dileklerimde, üflediğim mumlarda

huzur istedim.

her türlü tanrıdan

ve her türlü tanrısal çatı altından.

vatikan'dan konstantinopolis'e

amed'den kabe'ye.

ama durup da neden mutsuz olduğumu

düşünmeksizin istedim

insandım çünkü hep bir istedim

sonunda anladım:

hayatım boyunca mutsuz olacaktım

çünkü ben çok büyük bir şey bekliyordum hayattan

bana asla veremeyeceği

asla göremeyeceğim