guzel bir hayalin pesinden gidiyorum, yine hayatimi erteliyorum, buyuklerin dedigi gibi bizim jenerasyonun doymak bilmezligiyle mi yoksa hayatta ne yapmak istedigimi bilemeyecek kadar acemi olmamdan mi kaynaklaniyor bunlar, kestiremiyorum, bu soruya cevap verebilsem bir onemi var mi, bilmiyorum, tek bildigim -evet belki de hakikaten nankor ve tatminsiz bir jenerasyonuz ama- dunyanin cok zor bir zamaninda ve zor bir cografyasinda yasadigimiz.. iyilige dair, umuda dair inancim her gecen gun yitip giderken tutundugum tek sey bu hayaller. kendim ve sevdiklerim icin kurdugum hayaller. beraber huzurlu bir ani paylasabildigimiz gelecek gunler. gelecek mi hakikaten? bu hayallerim olmazsa, akil sagligima nasil sahip cikabilirim bilmiyorum. sen olmasan, bu kadar buyuk dusunebilir miydim, kendimi bu kadar guclu hissedebilir miydim bilmiyorum. tum bu kotuluk ve cirkinlik icerisinde, donup gozlerine baktigimda icimde cocuksu bir umut canlaniyor. seninle, bir umut buyutuyoruz. paylasiyoruz. tipki ursula k. le guin'in dedigi gibi:
biz, tekil kişiler olarak, ruh olarak birer birer yaşarız. kişi, tek bir kişi olarak. ortaklık, umut edebileceğimiz en iyi şeydir, ve ortaklık çoğu kişi için dokunmak demektir: elinizin bir başkasının eline dokunuşu, birlikte yapılan iş, birlikte çekilen kızak, birlikte edilen dans, beraber dünyaya getirilen çocuk.. biz sadece tek bir vücuda ve iki ele sahibiz. bir çember oluşturabiliriz, ama bir çember olamayız.
ah, ne umutlu sey seni sevmek.
No comments:
Post a Comment