bunu hic dusunmedim. ama hak verdim. lakin aslinda ben bir yandan kalirken bile gittim. yerimde sayiklarken, herkes gidip de ben bu sehirde kalirken, annemin karnindan cikarken, cocuklugumun gectigi eve aylar sonrasinda donerken ve hatta nefes alirken bile gittim ben. herkesten daha uzaga ve herkesten daha cok. aklimla, uzuvlarimla, niyetimle, dilimle, ayaklarimla. ben yolda varoldum. ortada bir yol yokken bile. gittim. duramazdim.
agzim duramazdi. aklim duramazdi. gozyaslarim duramazdi. ellerim duramazdi. ayaklarim duramazdi. rahatsiz bacagim duramazdi. saskinligim duramazdi. ucu bucagi gelmez, sonu olmaz bir seydim. ben, olsem bile duramazdim. durmamaliydim. hatta tam da bu yuzden tum bu yazma cabalari..
cunku benim durmam tehlike demek.
birkac defa hatirliyorum o anlari. tehlikeli ve olumcul anlari. bir keresinde bir durdum ki nefessiz kaldim. bir keresinde oyle durdum ki sigara icmeyi birakmistim! bir keresinde durdum ve hala o durusum esnasinda uzerime dikilmis olan "evlat" kumasindan kurtulmaya calisiyorum. sadece bir defaya mahsus, durdum ve guzel bir sey gordum: sabaha dek, bir bankta, karsimda haydarpasa. hayatimin en mutlu duragiydi. turgut'un degil, benim goge bakma duragim.
ama ben duramam. ben kalamam. mengeneleri ve hapis hayatini hep surada hissediyorum. hal boyleyken kendimi sevemem de. ama sevilmem lazim. hem de her seyden cok. senin elinle bacagimi durdurman, kulagima fisildaman, elimi tutman, sacimi oksaman, beni korkutmaman, her seyin ustesinden gelebilecegime inandirman. bana seni gerek.
bu defa farkli bir sey olacak. ben yercekimine karsi koyacagim bu kez. ta en basindan. elmalarin agactan henuz dusmedigi. tum gunahlarin fikren ve cismen dunyaya yaklasmadigi. henuz.
annemin beni oldurmedigi ve nefes alip verisime sukreden biri haline geldigi..
gidiyorum, iste hep bu.
No comments:
Post a Comment