insanin her an ulasabilecegi birisi olunca, anlik zeka pariltilarini/uzuntulerini/farkindalik ve yoksunluklarini kelimelere dokemiyor. cunku "o insan"a hemen ulasiyor bunlar, bir kelime ile, soz ile. sonra dok dokebilirsen kelimelere.

eskiden, nasil oldugumu hatirlamanin bile zor oldugu o eskiden, hic kimse beni anlamayacak saniyordum.
kelimelerim, ellerimden dokulecek ve aramizda bir duvar olacak insanlarla.
duvarlar asilmayacak, savaslar cikaksa bile kimse kaleyi fethedemeyecek.
eskiden, cok degil, az once, anlasilmayacagimdan o kadar emindim ki en sevdigim soru "duymadin mi" olurdu
eskiden, sana uzanmanin yasak oldugu, senin baska kadinlara ait oldugun zamanlarda, hep susardim. susmaliydim. suyu bulandiramazdim, ne haddime! ben kucuk bir kiz cocugu, senin yaninda ise turlu uyruk kadinlar.
simdi, senden sonra, ellerime ve dillerime kenet vurmam gerekmediginde, uyumadan once isinmak icin senin ayaklarina dokundugumda, sana simarip, sana aglarken, her seyden kacip sana kosarken, ilk defa kelimesizligi yasiyordum.
ke li me ler
ne re de ler