1 haftadır hayatım o kadar garip
aldığım kararlar o kadar şaşırtıcı ki
seni aldım, hayatımın tam ortasına "pat!" diye bıraktım
beni aldın, ellerimi-gözlerimi-ayak parmaklarımı tuttun
o kadar beyaz ve iyisin ki
sana baktığımda seni görememek beni üzüyor
bir kırılma noktası, bir defect, bir ayıp, bir kusur olmalı diyor aklım
ama hiçbir şey yok
her şeyin iyi
her dokunuşun şefkatli
her seslenişin sevecen
böyle bakınca aşık olmamam için hiçbir engel yok
ama o kadar doğrusun ki
insani hatalarını kestiremiyorum
ben senden gelecek zararlara karşı gözümü kapatmadıkça
sana aşık olamıyorum.
yoksa,
yanında inanılmaz huzurluyum
benim en yumuşak yastığım senin kolların
benim en güzel günaydınım senin gülüşün
peki ama sen kimsin ve nereden geldin?