beni benimle bıraktığında toprağı eşeliyorum
koca bir kök çıkıyor
merakımla suluyorum
dalları budakları, her biri başka insan, büyüyor.
uzanıp meyvesinin tadına bakıyorum:
kekremsi.
tüm dalları kırıp, ateşe vermek istiyorum
ama ne ağacı ateşe verebilecek gücüm var,
ne de bir adım geriye gidebilecek haldeyim
ben o ağaca tam da gövdesinden bağlanmışım
sen aklımı tam da gövdemden bağlamışsın.

beni benimle bıraktığında toprağı eşeliyorum
geçmişin çıkıyor.

yoksa elbette,
ben ağaçları seviyorum.