yarin yeni bir baslangic. kendime cok kiziyorum ama inanilmaz da korkuyorum. niye korkuyorum?! neler basardim ben, geriye bakip kendine "aferin be!" demektense, neden bu korku? neden bu gozyaslari? koskoca kadin olup, hala neden cocuk gibi korkuyorum? kendimi sakinlestirmek icin neden baska seylere sariyorum? bu hayati ben istedim. bu hayat icin cok seyden vazgectim. bu hayati ben hak ettim. hak ettigim seyler sonunda basliyor. ve korku degil, heyecan, merak ve daha fazlasina ihtiyacim var. bunlarin ortaya cikmasina, beni yukseltmesine ihtiyacim var. 29 yasina girmenin esigindeyken, sakinlemeye, gulumsemeye ihtiyacim var. ve ben bunu yapacagim.

"seninle gurur duyuyorum. hic bilmedigim bir dili ogrendigin, calisip para kazanmak kariyerinde ilerlemek varken hepsini bir kenara itip sifirdan baslayabildigin, basina gelen turlu haksizlik ve zorluklari gogusleyebildigin, cocuklugundan beri hayalin olan ise baslayabildigin, calistigin ortamda kendini kisa zamanda sevdirip, caliskanliginla ovguleri toplayabildigin icin.. en cok da herkesten ve her seyden uzak oldugun bu yerde her gun, her an hayatta kalma cabasi verdigin icin."


sonunda psikiyatrist oluyorum. kendime 28. yas gunu hediyem de bu olsun: hayallerimin gerceklesmesi.