o kadar uzun zamandir bekliyorum ki neyi ve neden bekledigimi unuttum. o bekledigim sey oldugunda sevinir miyim, onu bile bilmiyorum.

kendimi sakinlestiremiyorum. sabah 6 oluyor, gozumu kirpmamisim. en ufak bir ses dikkatimi dagitiyor. tirnaklarimin kenari kaniyor, sag basparmagimin kenari soyulmus mesela. isira isira dudaklarimi da kanatmisim. sag bacagimin arkasinda inanilmaz bir agri var. sabahlara kadar uyuyamiyorum. surekli o bacagim "burdayim" diyor, "burdayim, hicbir yere gitmeyecegim. bu agri hep burada kalacak. senin burada sıkışıp kalman gibi." aklimi ise kapatamiyorum. surekli konusuyor. ne diyor?

"vize alabilecek miyim? vizeyi aldigimda hastane beni hala isteyecek mi? hala almanca konusabiliyor muyum? daha ne kadar issiz kalacagim? almanya'da tutunabilecek miyim? bunlarin hepsi bosuna mi?"

bunlarin hepsi bosuna miydi?
emeklerim, ozverilerim, streslerim, bu ugurda doktugum paralar..

elimden gelen her seyi yaptim ama yine de yetmiyor. insan kendini cok aciz hissediyor. bu yuzden daha da gozume batiyor her sey: issizligim, evsizligim, bu yasta hala arafta kalmis olmam..