canim nezihe meric'in soyledigi gibi olacak saniyordum. yirmiucumdeyken dunyaya ve bahara bakarak, genis bir gerinisle kollarimi acip: deli gibi asigim ama askimi itiraf edecek adam bulamiyorum diyecektim arkadaslarima. yeni bir hayalkirikligi atlatmis, kendime sarilip, yaralarimi sariyor olacaktim. sacimdaki mavi olmasa da aklimin bir kosesi hep mavi olacakti. oykulerimi toparlamis, belki kitabimi yazmis olacaktim. belki bir sergi acacaktim, belki gulumseyisin rengini bulacaktim. akillanacaktim, ahmaklasacaktim. inanacak ve hep bekleyecektim. oyle cok sey olacaktim ki aslinda hic de bir sey olmayacaktim. yirmiuc olacaktim sadece. uzakti, ama dusunmesi cok guzeldi.

simdi yirmiuc oldum. daha dogrusu yirmidorde adim attim.
deli gibi asigim evet ve askimi itiraf edebiliyorum. sevgimi sakinmadan, saklamadan, kendimi tum halimle ortaya koyabiliyorum. omzumu yasliyorum, gozyaslarimi siliyorum, ben onunla huzur buluyorum. karsilikli olarak sevilmenin bile zor bir ihtimal oldugu romantik hayatlarimizda, cok kiymetli bir sey bu. bunu animsadigim her an tekrar sukrediyorum. sacimdaki mavi yok ama gulumseyisimin renginde artik mavi. hala oykulerimi toparlayamadim evet ama gezdim, gordum, konustum, dinledim, sasirdim, gulumsedim, agladim, sevindim, kirildim, kirdim, alindim, kactim, kostum, sevdim.. hem de yanaklarimla sevdim. opmekten ziyade yanagimi yuzune dayayarak sevdim.

simdi yirmiuc oldum. o gelecek hic gelmeyecek saniyordum ama geldi. hem de ustumde hala ayni buyuk gokyuzu var: bulutlari, yildizlariyla, derin, goz alan bir gokyuzu. hep vardi ve olacak. ben onun icinde yasiyorum. o benim kabugum sanki.