tavsan kac, paraparapum.

dokuz yasindaydim ve bir tavsan almistim. babamin hicbir zaman ikna olmayacagini, annemin ise ortama uyum saglayacagini bile bile bir tavsan almistim. cok sevdigim, yemek yiyisini izlerken eglendigim tavsanim. burnu surekli hareket etmesine ragmen hic yorulmayan, bembeyaz tuyleriyle tavsanim. bir, iki, uc derken gunler artti ve "o gun" geldi. icimde buyuk bir pismanlik. cunku babamin hicbir zaman ikna olmayacagini, annemin ise ortama uyum saglayacagini bile bile bir tavsan almistim. tavsani baska birisine vermem gerekiyordu. ne aptalim diye dusundum, icimde dokuz yasindaki bedenimden bile buyuk bir pismanlik. nasil inanabildim babamin ses cikarmayacagina, tavsanimi sonsuza dek besleyecegime.. insan o yaslarda cok naif oluyor. daha da kotusu, o yaslarda bu kadar naif oldu mu sonra beli de dogrulmuyor. gonlumden gecene inanmistim ama evin kurallari gonul falan dinlemiyordu. o gun tavsanimi yeni sahibine verirken, hayatimin en buyuk pismanligini yasadim. keske hic elime almasaydim, evde beslemeseydim, KESKE HIC DENEMESEYDIM, GIRMESEYDIM BU TOPA. pismanligimin agirligi cigerlerime coktu. once nefes alamaz oldum, sonra kalbim hizlandi. olecegim sandim ama normal bir olmek degil. sanki yok olmak gibi, parcalanmak. sanki cenazemi kaldiramayacaklarmis veya aslinda en basindan beri hic var olmamisim gibi. korktum. korktum. olmekten, yasamaktan, devam etmekten, kendimden, pencerelerden, babamdan, annemden, kendimden. cok korktum, donup de icime saklanmak istedim ama icim pismanlik dolu. ellerimle iteledim, bir yer acmaya calistim korkularima, nefes almak icin. dunyada o an oldugum nokta uzerini kabullenmek istedim. korkmamak, paniklememek, atak gecirmemek. tavsanim geri donsun istedim. ama kendimi hic affetmedim.

dokuz yasindaydim ve bir tavsan almistim. babamin hicbir zaman ikna olmayacagini, annemin ise ortama uyum saglayacagini bile bile bir tavsan almistim. ben o dokuz yasimda, hayatimin ilk panik atagini iste boyle yasadim.