istifa etmek.

ben hayattan istifa etmek istiyorum. hayatin beraberinde getirdigi tum bokluklarin uzerine sifonu cekip, klozetin kapagini indirmek, kapiyi kapatip cikmak istiyorum.
isigi sonduruyorum.

hayatta hicbir seyden sorumlu tutulmak istemiyorum. ne solup giden meneksemden, ne ilerde tikanmasin diye iyi bakmaya calistigim damarlarimdan, ne de calismam gereken konulardan..
aliskanliklarimin gelip de beni sirtimdan bicaklamasini istemiyorum. insanlara alismak istemiyorum. insanlari umursamamak istiyorum. elimi kafamin icine sokup, durdurabilmek istiyorum.
duygularimi uzerimden soyup atmak istiyorum. havalarin hic kararmamasini, erken kalktigimda zinde hissetmek istiyorum.
insanlara belirli bi uzaklikta durabilmek, istedigimde gonlumdeki yere gidebilmek, giderken hicbir seyi koparmadan, beni cepecevreleyen sinirlarimi genisleterek/esneterek ilerlemek istiyorum yolumda.
kafami bulandirmamak, mad men izlerken aglamamak, kalbimi hafifletmek -yillardir geometrik hizda buyuyen kalbimin artik [sonunda] hafiflemesini istiyorum.
eglenceli sarkilar dinlerken gercekten eglenmek. kendime guvenmedigim konularda surekli rezil olmamak, olsam bile gulup gecebilmek istiyorum.
ben gitmek istiyorum. ama bunun ne anlama geldigini de biliyorum. bu yuzden aslinda gitmek isterken bile, ben en cok kalip, her seye dayanabilmek istiyorum. yoruldugumda, agladigimda, isler icinden cikilmaz hale geldiginde, ben icimden cikamadigimda, sana dayanabilmek istiyorum. kirik tarafimi yaslayip sana, uyumak istiyorum. sana dayandigimda, bunun dogru oldugundan emin olmak istiyorum.

adimlarimdan emin olmak istiyorum. geri kalanindan ise mesuliyet kabul etmiyorum.