cok degil son 9-10 ay icerisinde cok insan kaybettim: ailemin kalan son atasi olan dedemi kaybettim. kardesim yasinda minik bir insan kaybettim. cocuklugumun fahri tonton amcasini kaybettim. aile dostlarimizi kaybettim. birkac ay icerisinde beynindeki tumor sebebiyle, cevresine ve kendisine yabancilasan bir insan gordum. evliliginin 1. yildonumunde vefat eden gencecik bir kadin gordum. hastanede elime aldigim ilk dosya hastama gozlerimin onunce akciger kanseri tanisi konuldu. on yasinda bile olmayan cocuklarin, parkta oynamak yerinde hastane koridorlarinda buyuyememelerini gordum. o minicik cocuklarda, yasitlarinin aksine bir olgunluk bir metanet vardi. olumluluklerini, yasamlarinin basinda sayilabilecek bir yasta kabullenmislerdi.
can derdine dusen insanlarin yasi kac olursa olsun, iclerinde oyle bir guc bulabiliyorlar ya,
ben burada, bu yasimda, bunca olum gormuslugumle, utaniyorum
elimde hic kelimem kalmadigi icin
soyleyecek tek kelime bile bulamadigim icin.
bu yazi da oyle bir sey. yasadigim icin, insan oldugum, bencil oldugum, kucuk dunyamin sarsintilariyla yeri gelince yikilabildigim icin, "allah sabir versin, mekani cennet olsun" demekten baska kelimeler elimden gelmedigi icin, yaziyorum.
No comments:
Post a Comment