bahçe, ne kadar dolu ve büyüktün. gözlerim meyvelerini arardı, sonra koşardım, zıplardım, yağan yağmura aldanmaz ama koşardım, düşerdim, üstüm kirli, ellerim boş, sen ne kadar eski bir anımsın bahçe.
insan olmak çok yorucu.
hayat denilen akıntıda hep bir mayi hali, hayat denilen yolda hep bir yürüme hali..
keşke bir mekan olsaydım, tıpkı senin gibi bir bahçe. gözlerimden, ellerimden binlerce hikaye geçerdi. insanlardan daha şanslı olurdum. "an"ı kaybettiklerinin farkına varamayan insanlara bilgece bir gülümsemeyle bakardım ve derdim ki:
- it's already passed.

burada aşık oldum, terk edildim, yoruldum, gülgüm, ders çalıştım, dert anlattım, dert dinledim, sır sakladım, kitap okudum, sigara içtim, küfür ettim, bekledim, uzandım, göğe baktım, düşündüm ama anlamlandıramadım.
ben, burada, büyüdüm.
dört sene.
ben, seni yendim.
sen, her şeyi izledin.