insan yaparim saniyor da yapamiyor. olurum saniyor da yasamaya devam ediyor ya. eski gunlerin hatrina kalabalik aileye katlanamiyor. artik olum haberleri onu sasirtmiyor. izledigi filme dalamiyor veya filmi izlerken daliveriyor ya. gunler gecmek bilmiyor ama aylar hizla ilerliyor. sahile vuran dalga sesleri bir yaniyla yalnizligi, bir yaniyla ates basinda gecirilen akdeniz aksamlari olabiliyor. belki bir gun hic merak edilmeyen bir semtte bulabiliyor insan en sevecegi evi. ya da hic sasirmam sanip da hayat boyu, aldigi nefes boyu, sasmaya devam ediyor ya..

ben buyurum sanmistim. buyudum sanmistim diyelim daha dogrusu. kutularima sigarim sandim. paketlendim, suslendim, yollandim. dustum. yolda dustum. yolda iteklendim. yolda tekmelendim. islandim yagmura yakalanip. ya da herhangi birisinin kusmuguna daldim. az gittim, uz gidemedim, pakedimden cikiverdim. dogru adrese vardim mi bilemedim. ama ben iste bir kere acilivermistim. dogru zamanda mi ulasmistim. bunu hic bilemeyecegim. alternatif evrenler yok. artik cocukluktaki gibi gozumu kapatip, alternatif hayatimi gormek yok. dogru zaman, dogru yer, dogru insan. bilemeyecegim. sadece acilivermisligim, tum debelenmenin verdigi yorgunluk ve ustum basim pisten olusacagim. tum bunlarin sorumlusuymuscasina hemen pakedimden kurtulmak isteyecegim. kutuya vur bir tekme, yolun karsisina ucsun. sikilmistim zaten yolculuk boyu, her yeri kapali kapali kapali. insani bogar gibi. oysa insan nefes alir, hayir agzi ya da burnuyla degil. beyniyle. sonra zaman gececek, adimlar atilacak, kah gulunecek kah eglenilecek. gun gelip de yagmur baslayinca, iste tam o an, basimi sokmak istedigim kutumu isteyecegim. gun gelip de parcalarim kirildigi an, paketlenmek isteyecegim. tekrar pakedimi isteyecegim. yolun karsisinda. buruk ama hala orda. orda ve hala kapali. nefes alabilecek miyim? nefes alabilmek icin illa kafama silah dayayip cekmeli miyim?