gozleri parliyor. bu nasil bir kotu adam. bu nasil korkunc bir masal. ben nereden dustum buraya ve nefes alamiyorum, normal mi?
gozleri parliyor. dislerini gosteriyor. niye insanlar birbirine karsi bu kadar guvensiz. niye sectim burayi ve nefes alamiyorum, normal mi?
gozleri parliyor, dislerini gosteriyor ve disleri keskin. sesleri akiyor. kahkahalari. ve birbirlerinin ustune cikan tonlamalari. ne var sanki baliklar gibi bir suru halinde hareket etmeyi basarabilsek. ne var rol yapmayi biraksak ve o an gercekten nasil hissettigimize donsek. cunku donersek, ben tam da sunlari soylemek istiyorum:
- ben, senden nefret ediyorum ve senin etrafinda yalakalik yapmak icin bekleyen hepinizden de nefret ediyorum. sen ve senin gucunu kullanis bicimin, beni tiksindiriyor. senin temsil ettigin seyler, manevi olarak o kadar bos ki "temsil ettigin degerler" diyemiyorum. degmezler cunku!
senin herkesi degersiz goren bakislarin, gizliden ya da aleni kendini ovmelerin, dunyanin en mide bulandirici seyi. bana bak, o kucumseyici bakisla degil, daha dogrudan! ben kimim? ben sen degilim. ben senin soyledigin tek
kelimeden de bi bok anlamadim. ben senden nefret ediyorum ve bu, kalbime o kadar agir geliyor ki.. simdi gel, bundan konusalim. sence kalp yetmezligine yol acar mi tum bu agirlik? ya tasiyamazsa? sonuclarini dusunmek cok urkutucu ve cirkin. ama bir an fark ettim, baska bi yol yoktu. kalbim bunlari tasiyamiyordu. evet o yuzden tasmak istedi. sana, senin degerlerine, senin gelmis ya da gecmisine. tasdim, duramiyorum, durduramiyorum, ozgur kiliyorum. kelimelerimi.