eskiden annem beni anlamiyor diyordum da aslinda ben onu anlamiyormusum. hayati hep kendimle alakali bir kavga haline getirmisim, oysa elimde cok kiymetli sanslar varmis. herkesin kendi sevme bicimi olabilecegini goremeyecek kadar kendi sevgi tanimima kafayi takmisim. 4 yasindan beri kendimi ailemden ayri gormem, yakin zamana dek devam etmis. ben kendimi bir turlu onlari ailem olarak kabul edememisim. tum kavgalarimiz, surtusmelerimiz, kirginliklarimiz, asiliklerim.. bundanmis.

babamla belki kavgali oldugumuz donemler icin biraz hak verebilirim, ama annem bunlari hic hak etmemis. hayatimda gordugum en sabirli, guzel kalpli, iyi niyetli, caliskan, durust ve iyimser insan. ben ise bir turlu onun kadar sakin ve iyimser kalamayan kizi.. acaba tum bunlar henuz 15 aylikken krese baslamam, bir turlu attachment'imi kuramamamdan mi kaynakli? terapistin soyledigi bu olmustu: bu anksiyetem, kaybetme korkum, annemden erken yasta ayrildigim icinmis.

neyse ne, olan oldu fakat ben kendimi artik bu kadar hirpalamak istemiyorum. annem gibi sakin kalabilmek istiyorum. biraz tevekkul. ama kime?

hayati hem ciddiye alip, hem de basima gelenlere sabretmek, her seye ragmen gulumseyebilmek istiyorum.
annem gibi.