kodumun ulkesinde demokratik acidan varligimin bir anlami yok. 7 senedir oy kullanabiliyorum, hicbir secimi veya referandumu kacirmadim. ama gelgelelim hicbir zaman kazanan tarafinda da olamadim.
ulkeyi birak, kendi mikrokosmosumda da huzurlu degilim. is hayati hic bekledigim gibi degil, bu tembellikten degil. tamamen patolojinin bana uymamasiyla iliskili. o kadar sigisamiyorum ve -mis gibi yapiyorum ki is arkadaslarim surekli "neyin var? bir seye canin mi sikkin?" diyorlar ve suratlarina bagirarak EVET CANIM SIKKIN CUNKU PATOLOJI DE NE AMK diyemiyorum. yokbisiy diye gecistiriyorum.
ama gecmiyor.

hayatimi hayalimdeki, idealimdeki seye indekslemek istemiyorum cunku HAYALLER ASLA BEKLEDIGIN GIBI CIKMAZ. ama duramiyorum, kendimi yeni evimi duzenlerken hayal ediyorum, b. ile beraber yaptigimiz gezilerde, yemeklerde, o guzel gelecekte goruyorum. simdiki zaman o kadar korkunc ki gelecege odaklanmak, beni toparlayan tek sey.

simdinin korkunc hali bende kirbac etkisi yaratmali ama aslen.

kendime not:
daha cok calis. hep calis. her boslukta calis.
1 ay sonra arastirma yapmaya basla.
bu yaz sonunda onunu gorebilir hale gel.
27 yasinda yeni hayatina basla.