if not you, then who? if not now, then when?

annem bugun oyle sakin karsiladi ki bahsettiklerimi anlamadigini falan bile dusundum bir an.
benim yaptigim sorgulamarin 10%'unu bile yapmaksizin "seni destekliyorum" dedi.
benden biktigi icin mi yoksa bana olan inancindan mi, bilemiyorum.
galiba inancindan..
icinde kalacagina dene ve gor dedi.
bunca yildir hayatta karsima cikan seylere karsi tavrimin "icimde kalacagina, gotumde patlasin" oldugu dusunulurse pek de haksiz degil.
burada oturup aglayip, sizlanmaktansa denemeliyim. deneyecegim.
olmazsa o zaman dusunurum.
su an elimde pek cok sey varken, her seyi bir kenara birakip, bir adim geriye atip sifirdan baslamak istiyorum.
denemek istiyorum.

tum bunlar olurken de ha nisan, ha mayis, ha beraber calismak, ha calisamamak, sabah ise beraber gitmek vs gibi detaylar onemsizlesiyor.
nihayetinde "yapacaksin sen bunu" dedigim adam, beni surekli "yapacagiZ" diye duzeltiyor.

cevremdeki herkes, annem-kardesim-arkadaslarim-sevgilim beni "bana" ragmen seviyor.
peki ben neden durmuyorum?
neden ikna olamiyorum?

annemin baktigi kucuk alandan, bu is oyle yapilabilir gorunuyor ki umut doluyorum.
olayi evirip cevirip en ince ayrintisina kadar inceleyince ise mutsuz oluyorum.
bu yuzden, ben elimden geleni yapip, gerisini tevekkule birakacagim.
zaten basima ne geliyorsa su inancsizliktan geliyor.
her seyi kontrol edebilirim saniyorum, oysa hayatin akisi diye bir sey var. kimisi de diyor ki iste: kader.

mein bauch tut weh

karnimda yine o agrilar.
iyi seyler olacak. iyi bir sey adina yasiyorum bu agrilari. ama soylemesi kadar kolay degil. kendimi yine victimise ediyorum ama buna bir son vermem lazim. gelecegi planlayamam ama gelecegimi sekillendirebilirim. su anda da boyle bir yola giriyorum. ben bunu becerebilirim. ben gucluyum. dusundugumden daha gucluyum. yasadigim tum o sarsintilardan bir sekilde cikabildiysem, bunca yildir kafama koydugumu yaptiysam, yani ben dide isem, ben bunu yapacagim.
ben o kara koyunum.