ikibinondort yili biterken gunlerimi hayatim boyunca hic gecirmedigim kadar aktif ve doktor gibi hissederek geciriyorum. ilk defa bir ise yaradigimi bu denli gorup, ayni zamanda da caresiz durumlar karsisinda da aslinda hicbir onemim olmadigi tezatinin farkina variyorum. yoruluyorum, sonra uyuyorum, bazen uyuyamiyorum. kan, kan, bok, kan, idrar, kusmuk, kan daha fazla kan ortasindayim. bugunu sali saniyorken, bir de bakiyorum persembe olmus. haftasonu-haftaicinin onemi kalmadi. nobetciyim, degilim seklinde ayrilir gunler.
gelecek sene bugun nerede olacagim? 6 yil onceki bilinmezligime dustum tekrardan. belirsizligime. nasil da korkuyordum ve ufak hayallerim vardi. kendime inancim, her zamanki gibi yine yoktu. sonra ne oldu? kendi kendimi sasirttim. bu sefer de olabilir mi dersin?
sartlar onu zorladikca ve tough bir insan oldukca nasil da gogsu kabariyor insanin oyle? yoruldugu ve her tarafindan kanlar akittigini fark etmeksizin kosturmaya ne de bayiliyor bedenimiz.
 |
| #fromwhereistand |
