guzel bir binada, guzel bir kubbenin altinda, ilgimi pek cekmemis bir konusma dinliyorum. sahnenin sag tarafinda, girise yakin bir sekilde oturmusum. buraya ilk defa geldim, bu konusmayi ilk kez duyuyorum, bu insanlarla yeni tanistim, ama icimde bir his var ki hic yeni degil.
sen ne yapacaksin?
ben zor bir sey yapacagim.
icimdeki his, bu zorluga dair degil. zorluktan gucenmedim. gucensem, boyle bir isi secmezdim. gucensem, bu sehirde yasamazdim. gucensem, boyle atipik bir hedefim olmazdi.
sorun nasil yapacagima yonelik de degil.
sorun onun dogru olup olmadigi.
basariya alismis ve mukemmeliyetci bir insanin dramasina hosgeldiniz!
bundan 5 sene sonra nerede olacagimi ve nasil hissedecegimi oyle bilmiyorum ki bu, beni su anda kilitleyip birakiyor.
konusmayi dinlerken birden kendimi o binadan atip, ilk ucakla onun yanina donme istegi uyandiriyor.
bir yanim her seyi beklemeye almak ama bir yanim da artik hayata baslamak istiyor.
galiba buna mezun olmak deniliyor.
Subscribe to:
Comments (Atom)